کد مطلب:29813 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:94
امام علیه السلام پشت سر این سخن، این آیه را خواند:«وَ نُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُضْعِفُواْ فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَلِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَ رِثِینَ؛[1] و خواستیم بر كسانی كه در آن سرزمین، فرو دست شده بودند، منّت نهیم و آنان را پیشوایان [ مردم ]گردانیم و ایشان را وارث [ زمین ]نماییم».[2]. 5905. امام علی علیه السلام:هنگام نزدیك شدن قیامت، زمانی كه دل های مؤمنانْ چون تن هایشان (به خاطر زیان، سختی، گرسنگی، كشتار، فتنه های پشت سر هم، حوادث بزرگ، مرگ سنّت ها، حیات بدعت ها، و ترك امر به معروف و نهی از منكر) مرده است، یكی از فرزندان من قیام خواهد كرد. خداوند، سنّت هایی را كه مرده اند، به دست مهدی، محمّد بن عبد اللَّه، زنده می كند و دل های مؤمنان را به عدل و بركت او شاد می نماید. گروه هایی از فارس ها و قبایلی از عرب ها گرد او جمع می گردند و چندین سال، چنین ادامه پیدا می كند.[3]. 5906. امام علی علیه السلام - در خطبه ای كه در آن، پیامبر خدا را یاد كرده است -:او بیرق حق را در بین ما به جا گذاشت. هر كس بر آن پیشی گیرد، منحرف می گردد و هر كس از آن باز مانَد، از بین می رود و هر كس در ركاب آن باشد، به وی می پیوندد. راهنمای آن، از سخن ناسنجیده پرهیزگر است كه دیر به پا می خیزد؛ امّا هر گاه قیام كند، چالاك است. زمانی كه شما به فرمان او گردن نهادید و با انگشتانتان به او اشاره كردید، مرگ در می رسد و او را می بَرد. و پس از او، آن قدر كه خدا خواهد، می مانید تا این كه خداوندْ كسی را آشكار می سازد كه شما را گرد آورد و پراكندگی تان را جمع كند. به آن كه روزگار به او روی آورده، دل مبندید و از آن كه روی بر تافته است، ناامید نشوید؛ چرا كه شاید [ تنها] یكی از دو پای او لغزیده و پای دیگرش استوار مانده باشد و دوباره [ روزگار روی كرده]، هر دو پا باز گردند و استوار شوند. آگاه باشید! مَثَل خاندان محمدصلی الله علیه وآله، مَثَل ستارگان آسمان است كه چون ستاره ای غروب كند، ستاره ای [ دیگر] طلوع می كند. گویی خداوند، لطف خود را در حقّ شما به كمال رسانده و آنچه را بدان امید بسته بودید، به شما نشان داده است.[4]. 5907. الغیبة، نعمانی - به نقل از ابو وائل -:امیر مؤمنان، علی علیه السلام، به حسین علیه السلام نگاه كرد و گفت:«این فرزندم، سیّد (سَرور) است، چنان كه پیامبر خدا او را سیّد نامید. خداوند از صُلب (پُشت) او، مردی همنام پیامبرتان به دنیا خواهد آورد كه در سیما و اخلاق، شبیه وی است. او در زمانی كه مردم در غفلت اند و حق، مرده و باطل، آشكار است، بیرون خواهد آمد كه به خدا سوگند، اگر قیام نكند، گردنش زده خواهد شد. با قیام او، اهل و ساكنان آسمان ها خوش حال خواهند گشت. او مردی با پیشانی باز، بینی كشیده، شكم بزرگ، پاهای گشاده (دارای خالی در ران چپش) و دندان های باز است كه زمین را، آن گونه كه از ستمْ پر شده، از عدلْ پر می كند».[5]. 5908. كمال الدین - به نقل از حسین بن خالد، از امام رضاعلیه السلام از پدرانش، از امام علی علیه السلام در گفتگو با حسین علیه السلام -:«نهمین فرد از فرزندان تو - ای حسین - همان قائم به حق، آشكار كننده دین و گستراننده داد است». امام حسین علیه السلام گفت:ای امیر مؤمنان! این اتّفاق، خواهد افتاد؟ فرمود:«سوگند به آن كه محمّدصلی الله علیه وآله را برای پیامبری برگزید و او را بر همه بشر انتخاب كرد، آری؛ امّا پس از غیبت و حیرتی طولانی كه در آن مدّت، كسی جز مُخلصان - كه روح یقین را با خود دارند، همانان كه خداوند عزّوجل از آنان پیمان به ولایت ما گرفته و ایمان را در دل هایشان نوشته و به روحی از سوی خود، تأییدشان كرده است - بر دینش باقی نخواهد ماند».[6]. 5909. امام صادق علیه السلام - به نقل از پدرانش -:در روزگار امیر مؤمنان، آب فرات، بسیار گشت و او و دو پسرش حسن و حسین علیهم السلام، سوار بر مركب شده، از ثَقیفْ گذر كردند. [ برخی] گفتند:علی آمده كه آب را برگرداند. علی علیه السلام فرمود:«سوگند به خدا، من و این دو فرزندم كشته خواهیم شد و خداوند در آخر الزمان، مردی از فرزندانم را بر خواهد انگیخت تا خونخواه ما باشد. او مدّتی از دید آنان غایب خواهد گشت - تا وسیله شناخت اهل گم راهی گردد - تا آن جا كه انسان جاهل خواهد گفت:خدا را نیازی به آل محمّد نیست».[7]. 5910. نهج البلاغة - از خطبه آن حضرت علیه السلام كه در آن از فتنه ها یاد كرده است -:«مسیر هواپرستی را به هدایت، باز می گردانَد، هنگامی كه آنان هدایت را بر هواپرستی برگردانده اند؛ و رأی را بر قرآنْ باز می گرداند، هنگامی كه آنان قرآن را بر رأی، باز گردانند». [ نیز از این خطبه است: ] «تا آن كه آتش جنگ، در بین شما برپا شود و دندان نشان دهد و پستان هایش پُرشیر گردد، شیری كه نوشیدنی آن، شیرین و عاقبتش تلخ وش است. بدانید كه فردا، فردایی كه به گونه ای می آید كه شما نمی شناسید، زمامداری از غیر اینان (امویان)، كارگزاران آنان را بر رفتارهای ناشایستشان مؤاخده می كند و زمین، گنج های خود را برای او بیرون می ریزد و كلیدهای آنها را تسلیم وی می كند. آن وقت، او روش عادلانه را به شما نشان خواهد داد و كتاب و سنّت مرده را زنده خواهد كرد.[8]. 5911. امام علی علیه السلام - در خطبه ای كه در آن به فتنه ها اشاره داشت -:به سوی آنچه هست و مورد انتظار است، عجله نكنید و آنچه را فردا اتّفاق خواهد افتاد، دیر نشمارید. چه بسیار شتابگر به سوی چیزی - كه اگر آن را در یابد، دوست می دارد - كه هرگز نمی بیندش! و چه قدر امروز نسبت به طلوع فردا نزدیك است! ای مردم! این، نشان ورود هر وعده داده شده و نزدیك شدن پیدایش چیزهایی است كه نمی شناسید. آگاه باشید كه هر كدام از ما آنها (آن فتنه ها) را ببیند،[9] با چراغی روشنی بخش، حركت خواهد كرد و در آنها طِبق نمونه صالحان، قدم خواهد برداشت تا در آن فتنه ها بند از گردن بگشاید، بنده ای آزاد كند، جمعی را پراكنده سازد و پراكندگی گروهی را جمع كند، [ آن هم] در نهان از مردم، به گونه ای كه پی گیرْ او را نبیند، گرچه همواره به جستجو باشد. در آن فتنه ها جمعی، چنان كه آهنگری تیغ را تیز می كند، ذهن خویش را تیز می كنند، دیده هایشان را به قرآنْ بینا می سازند، گوش هایشان را به تفسیر آن می سپارند و بعد از روشنایی، جام حكمت را سر می كشند.[10]. 5912. امام صادق علیه السلام:امیر مؤمنان در مدینه سخنرانی كرد. خدا را سپاس و ستایش گفت و بر پیامبرصلی الله علیه وآله و خاندانش درود فرستاد و گفت:«پس از حمد و سپاس؛ خداوند خجسته والا، جبّاران روزگار را از بین نمی برد، مگر پس از مهلت و زمان دادن، و او شكستن ستون فقرات امّت ها را جبران نمی كند، مگر پس از سختی و بلا. ای مردم! در كم تر از آنچه از سختی ها دیده و از دشواری ها پشت سر گذاشته اید، مایه پند است؛ ولی هر دارنده دلی، خردمند نیست و هر برخوردار از گوشی، شنونده نیست و هر نگاه كننده با چشمی، بینا نیست. بندگان خدا! در هر آنچه به شما مربوط است، نیكو بنگرید. سپس به سرزمین و سرگذشت كسانی كه خداوند به علم خود، آنان را رهبری نمود، نیك بنگرید كه چه سان بر روش فرعونیان، برخوردار از باغ ها، چشمه ها، كشت ها و جایگاه های والا بودند و آن گاه بنگرید كه خداوند پس از خوشحالی، شادمانی و امر و نهی[ شان]، چه عاقبتی برایشان رقم زد. هر كدام از شما شكیبایی كند، در نهایت، در بهشت جاودان خواهد بود و پایان كارها از آنِ خداست. در شگفتم! و چرا شگفت زده نباشم از اشتباه این گروه ها با همه گوناگونی حجّت هایشان در دینشان، كه نه در پی پیامبری گام برمی دارند و نه به كردار وصی ای اقتدا می كنند؛ نه به غیبی ایمان می آورند و نه عیبی را وا می گذارند. در نزد آنان، معروف، همان چیزی است كه خود، معروف می شمارند و در پیش آنان، منكر، چیزی است كه خود، منكر می دانند. هر كدام، پیشوای خودش است و می پندارد كه در آنچه بدان چنگ زده، به دستاویزهای محكم و وسیله های استوار، چنگ زده است. [ آنان] همواره ستم می كنند و جز بر اشتباه نمی افزایند، به تقرّب [ الهی ]نمی رسند و برای خود جز بر دوری از خدای عزّوجل نمی افزایند. گروهی از آنان با گروهی دیگر انس می گیرند و بعضی، بعضی دیگر را قبول می كنند و همه اینها به خاطر وحشت از آنچه پیامبر اُمّی صلی الله علیه وآله به ارث گذاشته، است و [ نیز به خاطر ]گریز از آنچه او از خبرهای آفریننده آسمان ها و زمین داده است. [ آنان] اهل حسرت ها، پناه تردیدها، و [ نیز] اهل كوری ها، گم راهی و تردیدند. هر آن كس كه خداوند، او را به خود و رأی خود وا گذاشته است، نزد آن كه وی را نمی شناسد، در امان است و پیش آن كه وی را به جا نمی آورد، مورد اتّهام نیست. چه قدر اینان به چارپایان بی چوپانْ شبیه اند! ای وای از كارهای شیعیانم! پس از دوستی نزدیك امروز، چگونه گروهی گروه دیگر را خوار خواهند ساخت و پاره ای پاره دیگر را خواهند كشت! [ شیعیانم ]در آینده، با جدایی از اصل خود، به شاخه ها می چسبند و آرزومند پیروزی به غیر روش آن می شوند. هر گروهی به شاخه ای از آن چنگ می زنند و به هر سو كه شاخه بچرخد، می چرخند. خداوند - كه سپاسْ او راست - آنان را برای بنی امیّه در بدترین روزهایشان - چنان كه پاییزْ ابرهای پراكنده را جمع می كند - گرد خواهد آورد و بینشان الفت برقرار خواهد ساخت و آنان را چون ابرهای بر هم افراشته جمع خواهد نمود و آن گاه برایشان درهایی خواهد گشود تا چون سیل در باغ ها از خیزشگاهشان به راه افتند، همچون سیل بركننده ای كه خداوند [ برای جاری ساختن آن ]موشی را مأمور ساخت [ تا سد را سوراخ كند] و سیلْ بندی برایشان نمانْد و هیچ بند استواری راهش را نَبَست. خداوند، آنان را در دل دره ها فرو خواهد برد - و آنان در دل زمین، چشمه وار پیش خواهند رفت - و به وسیله آنان حقوق مردمی را از مردمی خواهد گرفت و توسط آنان با آواره ساختن بنی امیّه، گروهی را در سرزمین گروهی دیگر، جای خواهد داد و برای آن كه آنچه به چنگ آورده اند از چنگشان خارج نشود، خداوند به وسیله آنان هر پشتوانه ای را در هم می ریزد و توسط آنان سنگْ بست های استوار را می شكند و وادی های زیتون را از آنان پر می سازد. سوگند به آن كه دانه را شكافت و انسان را آفرید، این كار، اتّفاق خواهد افتاد و گویی من شیهه اسبان و همهمه مردانشان را می شنوم. سوگند به خدا كه پس از برتری و تسلّط [ آنها] در شهرها، آنچه در كف اختیارشان است، چون دنبه بر آتش، ذوب خواهد شد. هر كس از آنان بمیرد، گم راه می میرد و هر كس از آنان در گذرد، به سوی خداوند عزّوجل كشانده می شود و خداوند عزّوجل به سوی آن كه توبه كند، باز می گردد. شاید خداوند، پس از پراكندگی شیعیانم، آنان را در روزهای ناگوار بنی امیّه گرد آورَد و هیچ كس را بر خداوند عزیز، حقّ گزینش نیست؛ بلكه اختیار و فرمان كامل، از آن اوست».[11].
5904. امام علی علیه السلام:دنیا پس از گریزَش از ما، چون بچه شتری كه گرد مادرش می چرخد، به سوی ما خواهد آمد.